بررسى لايه هاى رسوبى و سنگواره هاى بازمانده از انقراض جمعى گونه هاى حيات
دانشمندان با بررسى لايه هاى رسوبى و سنگواره هاى بازمانده از انقراض جمعى گونه هاى حيات در...
دانشمندان با بررسى لايه هاى رسوبى و سنگواره هاى بازمانده از انقراض جمعى گونه هاى حيات در 250 ميليون سال پيش به اکتشافات تازهاى دست يافتند. تا چندى پيش چنين تصور مى شد که برخورد يک دنباله دار يا سيارک، در حدود 250 ميليون سال پيش، موجب نابودى گسترده جانداران قديمى شده است. اما بررسى هاى اخير يک گروه تحقيقاتى به سرپرستى دانشگاه واشنگتن اين فرض را رد مى کنند. آنها هيچ نشانى از چنين برخوردى پيدا نکرده اند و دليل اين انقراض نسل را فعاليتهاى آتشفشانى و در نتيجه، افزايش گازهاى گلخانه يى که موجب گرم شدن زمين شدند، مى دانند. دانشمندان با بررسى لايه هاى رسوبى و سنگواره هاى بازمانده از انقراض جمعى گونه هاى حيات در 250 ميليون سال پيش به اکتشافات تازهاى دست يافتند. تا چندى چنين تصور مى شد که برخورد يک دنباله دار يا سيارک، در حدود 250 ميليون سال پيش، موجب نابودى گسترده جانداران قديمى شده است. اما بررسى هاى اخير يک گروه تحقيقاتى به سرپرستى دانشگاه واشنگتن اين فرض را رد مى کنند. آنها هيچ نشانى از چنين برخوردى پيدا نکرده اند و دليل اين انقراض نسل را فعاليتهاى آتشفشانى و در نتيجه، افزايش گازهاى گلخانه يى که موجب گرم شدن زمين شدند، مى دانند.
حيات زمين از ابتداى شکل گيرى تاکنون بارها دستخوش تغييرات طبيعى شده است. گونه هاى بسيارى از بين رفته و شرايط را براى پديد آمدن گونه هاى جديد و گاهى تکامل يافته ترى آماده کردند. در اين ميان برخورد سيارک ها و يا دنباله دارها، خطرى است که در طول تاريخ چندين بار زندگى جانداران را تهديد کرده است. از آن جمله شايد بتوان برخورد سيارکى بزرگ در 65 ميليون سال پيش را مثال زد. سيارکى احتمالا به قطر 6 تا 15 کيلومتر که به هنگام برخورد، بيشتر قسمت هاى آن متلاشى شد و پوششى متراکم از غبار در جو ايجاد کرد. اين پوشش به مدت چند سال جلو رسيدن نور خورشيد به سطح زمين را گرفت و موجب نابودى بيشتر خزندگان و به خصوص دايناسورها شد. تصور مى شود سه چهارم گونه هاى حيات در آن زمان از بين رفته اند. به گزارش ايسنا، بزرگترين بحران در تاريخ حيات زمين در مرز بين دوره هاى «پرميان» و «ترياس» رخ داد. در آن دوران 90 درصد از جانداران دريايى و حدود سه چهارم گياهان و جانورانى که در خشکى زندگى مى کردند از بين رفتند. چهره خشکى ها نيز بسيار تفاوت داشت. تمام قاره ها به صورت خشکى واحد بسيار بزرگى بودند که «پانگئا» (همه خشکيها) نام دارد. براساس شواهد شيميايى و زمين شناسى جديدى که محققان دانشگاه واشنگتن به دست آورده اند، انقراض گياهان و جاندارانى که در خشکى زندگى مى کردند هم زمان با نابودى جانداران دريايى و احتمالا به دلايلى يکسان از جمله گرماى بسيار شديد و کمبود اکسيژن رخ داده است. اين گروه، بيشتر تحقيقات خود را در حوضه رود «کارو» در افريقاى جنوبى انجام دادند و سنگواره هاى مهره داران دوره هاى «پرميان» و «ترياس» اين منطقه را بررسى کردند. آنها با استفاده از شواهد شيميايى، زيستى و مغناطيسى که به دست آورده بودند، توانستند لايه هاى رسوبى «کارو» را با لايه هاى مشابهى در چين ارتباط دهند. تحقيقات قبلى نشان مى دهند که لايه هاى رسوبى در چين مربوط به انقراض جانداران دريايى در پايان دوره «پرميان» هستند. آنها در مدت هفت سال از بالاترين لايه هاى رسوبى ته نشين شده «کارو»، 126 جمجمه خزندگان و دوزيستان آن دوران را پيدا کردند. به گزارش ايسنا، در اين سنگواره ها دو نوع الگوى انقراض مشخص بود. يکى از الگوها نشان دهنده يک انقراض تدريجى است که 10 ميليون سال تا مرز ميان دوره هاى پرميان و ترياس ادامه داشته است و در ديگرى به عکس سرعت انقراض بيشتر بوده و کمتر از پنج ميليون سال طول کشيده است.
حيات زمين از ابتداى شکل گيرى تاکنون بارها دستخوش تغييرات طبيعى شده است. گونه هاى بسيارى از بين رفته و شرايط را براى پديد آمدن گونه هاى جديد و گاهى تکامل يافته ترى آماده کردند. در اين ميان برخورد سيارک ها و يا دنباله دارها، خطرى است که در طول تاريخ چندين بار زندگى جانداران را تهديد کرده است. از آن جمله شايد بتوان برخورد سيارکى بزرگ در 65 ميليون سال پيش را مثال زد. سيارکى احتمالا به قطر 6 تا 15 کيلومتر که به هنگام برخورد، بيشتر قسمت هاى آن متلاشى شد و پوششى متراکم از غبار در جو ايجاد کرد. اين پوشش به مدت چند سال جلو رسيدن نور خورشيد به سطح زمين را گرفت و موجب نابودى بيشتر خزندگان و به خصوص دايناسورها شد. تصور مى شود سه چهارم گونه هاى حيات در آن زمان از بين رفته اند. به گزارش ايسنا، بزرگترين بحران در تاريخ حيات زمين در مرز بين دوره هاى «پرميان» و «ترياس» رخ داد. در آن دوران 90 درصد از جانداران دريايى و حدود سه چهارم گياهان و جانورانى که در خشکى زندگى مى کردند از بين رفتند. چهره خشکى ها نيز بسيار تفاوت داشت. تمام قاره ها به صورت خشکى واحد بسيار بزرگى بودند که «پانگئا» (همه خشکيها) نام دارد. براساس شواهد شيميايى و زمين شناسى جديدى که محققان دانشگاه واشنگتن به دست آورده اند، انقراض گياهان و جاندارانى که در خشکى زندگى مى کردند هم زمان با نابودى جانداران دريايى و احتمالا به دلايلى يکسان از جمله گرماى بسيار شديد و کمبود اکسيژن رخ داده است. اين گروه، بيشتر تحقيقات خود را در حوضه رود «کارو» در افريقاى جنوبى انجام دادند و سنگواره هاى مهره داران دوره هاى «پرميان» و «ترياس» اين منطقه را بررسى کردند. آنها با استفاده از شواهد شيميايى، زيستى و مغناطيسى که به دست آورده بودند، توانستند لايه هاى رسوبى «کارو» را با لايه هاى مشابهى در چين ارتباط دهند. تحقيقات قبلى نشان مى دهند که لايه هاى رسوبى در چين مربوط به انقراض جانداران دريايى در پايان دوره «پرميان» هستند. آنها در مدت هفت سال از بالاترين لايه هاى رسوبى ته نشين شده «کارو»، 126 جمجمه خزندگان و دوزيستان آن دوران را پيدا کردند. به گزارش ايسنا، در اين سنگواره ها دو نوع الگوى انقراض مشخص بود. يکى از الگوها نشان دهنده يک انقراض تدريجى است که 10 ميليون سال تا مرز ميان دوره هاى پرميان و ترياس ادامه داشته است و در ديگرى به عکس سرعت انقراض بيشتر بوده و کمتر از پنج ميليون سال طول کشيده است.
نظر شما :