آهن فراوان و فسفر کم یک اتمسفر غنی از اکسیژن را به تأخیر انداخته است.

سن باکتریهای سبز – آبی بستگی به تصور برخی پالئوبیولوژیستها و اینکه آنها چگونه بر یک میکروسکوپ تمرکز می‏کنند، دارد (Doubt Cost bacteria fossils, Earth Pages April 2002). بدون شک، باکتری سبز – آبی برای اولین بار شروع به شکستن تعادل شیمیایی آب و رهاسازی اکسیژن آزاد به محیط کرده اما حدود 5/2 میلیارد سال بعد از اینکه زمین آن اکسیژن اتمسفری را تشکیل داد، اکسیژن تأثیر محسوسی بر سطح لخت زمین گذاشت. در سنگهای با 20/2 تا 0/2 میلیارد سال سن، زمین شناسان اولین شواهد مبنی بر غنی بودن خاکها از Fe-3 اکسید شده را پیدا کردند. برای اینکه آهن یک الکترون از دست بدهد و Fe-2 محلول به Fe-3 تبدیل شود، که اکسیدها و هیدروکسیدها بسیار نامحلول هستند، حضور یک پذیرنده الکترون یا عامل اکسید کننده مورد نیاز است. محتمل ترین عامل در اتمسفر و هیدروسفر، اکسیژن است. البته، سنگهای رسوبی وجود دارد که مخازن وسیع Fe-3 و اکسیژن را تشکیل می‏دهند و قدیمی تر از اولین اتمسفر غنی از اکسیژن می‏باشند. آنها به عنوان تشکیلات آهن باندی یا BIFها شناخته می‏شوند، که لایه بندی‏های بسیار کوچک مشخص می‏کند که آنهابه صورت ته نشست از آب تشکیل شده‏اند، زمانیکه Fe-2 محلول با یک مخزن اکسیژن مواجه شده تا هماتیت- Fe_2­o­₃- وگوتیت-Fe(oH)_3­- ایجاد کند. از آنجا که تنها فتوسنتزهای آلی قادر به شکستن باند قوی در آب می‏باشند، برخی انواع باکتریهای فتوسنتزکننده در تشکیل BIFها نقش دارند. پالئوبیولوژیستها و ژئوشیمیتها ممکن است بتوانند شواهدی مبنی بر ظهور اولین نمونه از این باکتریها ارائه دهند یا شاید هم نتوانند، اما BIFها کم و بیش وجود آنها را در غیاب هر روش ممکن دیگر ثابت می‏کنند.

این مسأله که چرا Fe-p که تولید اکسیژن را چک و متوازن می‏کند، در حدود Ga2/2 تا 8/1 فرونشسته، به صورت راز درآمده است. یک امکان این است که غلظت آهن در آب دریا افت کرده، شاید همانگونه که گسترش کف اقیانوس از نرخهای بالای اولیه خود کمتر شده است؛ ماگمای بازالتی ورودی اصلی آهن را از طریق فعالیت گرمابی کف اقیانوس فراهم می‏آورد. تولید کمتر BIF ، فسفر بیشتری در محلول به جا می‏گذارد و به افزایش فعالیت بیولوژیکی کمک می‏کند، که خروجی اکسیژن در نهایت آهن محلول را از آب دریا جدا می‏کند.

برای مطالعه بیشتر متن زیر را بخوانید: