انبساط فضا در حال سرعت گرفتن است

براساس یک تئوری، جهان مرئی ما یکی از جفت دوقلویی به هم چسبیده است.جهان دیگر، ظاهراً از آن جدا است، ولی با نیرویی که به آن اجازه حرکت فنر مانند و دور شدن و سپس بازگشت به عقب و تصادم با جهان ما را می دهد، بدان متصل است. هر یک از این دو جهان سه بعدی به نام غشا خوانده می شود که طبق گفته پل اشتاین هارت از دانشگاه پرینستون و نیل توروک از دانشگاه کمبریج، مانند دست های در حال کف زدن از یکدیگر دور شد و سپس بر روی یکدیگر فرو می افتند. زمانی که با یکدیگر ملاقات می کنند، یک انفجار بزرگ جدید هر یک از این دو غشا را در بر می گیرد و عالم از نو شروع می شود. اشتاین هارت می گوید، «با جدا شدن غشاها از یکدیگر، شروع به انبساط و سرد شدن می کنند، و از همان نقطه است که مانند عالم عادی به نظر می رسند.» اما، یک تفاوت اساسی وجود دارد: مقدار به اصطلاح «ثابت کیهان شناسی»، هر بار که آن دو با یکدیگر تصادم می کنند، کاهش می یابد. نخستین بار، آلبرت اینشتین ثابت کیهان شناسی را در سال ۱۹۱۵ مطرح نمود، ولی بعداً، زمانی که در سال ۱۹۲۹ معلوم شد عالم در حال انبساط است، آن را کنار گذاشت و خطای احمقانه بزرگی خواند. هنگامی که ستاره شناسان دریافتند انبساط فضا در حال سرعت گرفتن است، آن را دوبار زنده کردند، ولی این بار مقدار این ثابت ۱۰۱۲۰ برابر کوچک تر از آن چه که از مدل استاندارد مهبانگ انتظار می رفت، بود. نظریه جدید، مشکل را با طرح این موضوع که ثابت کیهان شناسی با هر «پرتاب فنرمانند» رو به کاهش می گذارد، حل می کند. دانشمندان انتظار دارند که با مشاهده «امواج جاذبه»، که هنوز کشف نشده ولی به نظر مانند امواج بسیار کوچک در فضا می رسند، این نظریه را به بوته آزمایش گذارند. با وجود آن که کیهان شناسی استاندارد وجود موکتی از امواج کوچک برخاسته از لحظه انفجار بزرگ را پیش بینی می کند، نظریه اشتاین هارت و توروک چندان علاقه ای به این گونه پیش بینی ها ندارد.